–

Club Solo & Art Cinema Closing Event

a 16mm film textures

structures

colours celebration

28 oktober 2023

aanvangstijden 15.00, 16.00, 17.00 en 19.00 uur

————————————————

Na een unieke reeks 16mm filmvertoningen in Club Solo, die in 2014 begon met de serie Essential Cinema (i.s.m. OffOff Gent), vieren we op 28 oktober het laatste Art Cinema programma.

 

De afgelopen jaren presenteerden we het werk van actuele filmmakers en de rijke ontwikkeling van het experimentele 16mm filmmedium. In dit laatste programma laten we films zien die op verschillende manieren het 16mm-medium benaderen: iconische films, films die we altijd al wilden laten zien en films die een link hebben met onze programmering van de afgelopen jaren. Als klapper draaien we Line Describing a Cone van Anthony McCall, een van de eerste films die we in Club Solo lieten zien. Tijdens die filmvertoning sprong de vonk over.

We hopen je te ontvangen op deze laatste, extra lange middag- en avondvoorstelling. Samenstelling en presentatie: Godart Bakkers, Erwin van ’t Hart en Ruben Demasure.

————————————————

aanvang 15.00 uur

J.J. Murphy

Print Generation

1974, 50’, 16 mm

Print Generation is een iconische, structuralistische film van J.J. Murphy, gemaakt in 1974. De film is meteen ook een beschouwing over film, gevoerd via de meest elementaire zaken van 16mm film: licht, chemicaliën en de eigenschappen van de fotografische emulsie.

Het vertrekpunt is een zich herhalende montage van zestig opnamen van elk één seconde. Een filmische minuut vol autobiografische beelden die vervolgens worden onderworpen aan een nauwkeurig kopieerproces. Elke nieuwe print toont het oude beeld, dat tegelijkertijd vervaagt. Een proces dat vergelijkbaar is met het herhaaldelijk kopiëren van een A4tje op een fotokopieerapparaat. Het herkenbare beeld verdwijnt steeds meer en maakt plaats voor een nieuw, abstract beeld, dat een nieuwe wereld laat zien. Een wereld die uitsluitend in film bestaat.

Terwijl het publiek tijdens het eerste deel van de film naturalistische beelden achter het celluloid oppervlak herkent, verschuift in het tweede deel de perceptie naar het oppervlak zelf: de emulsie in verval. De veranderingen in de beelden gaan samen met veranderingen in het geluid. Naast een analyse van het beeld en een visuele verkenning van de kwaliteiten van de filmkorrel in de film, vindt er dus een gedetailleerde studie van de akoestische eigenschappen van magnetische tape plaats.

————————————————

aanvang 16.00 uur

Esther Urlus

DIY Film Colours & Processes

Esther Urlus is de meest eigenzinnige en actieve DIY 16mm filmmaker die ons land kent. Ze werkt met de filmformaten Super8, 16mm en 35mm. Haar films, performances en installaties komen altijd voort uit DIY (doe-het-zelf) methoden. Doordat ze het materiaal opnieuw kneedt en (her)uitvindt, creëert ze met vallen en opstaan nieuw werk.

Esther Urlus: ‘In mijn filmwerk leg ik een link tussen specifieke historische gebeurtenissen en verhalen, en het (her)gebruik van analoge filmtechnieken en uitvindingen uit de begintijd van de fotografie en cinematografie. Ik forceer een soms vervreemdende parallel tussen de gebeurtenissen of het verhaal en de filmtechniek, om de impact van het beeld te vergroten. Daarnaast maak ik mijn eigen filmmateriaal – letterlijk, door zilvernitraat en bromidezout te mengen met gelatine en water tot er een lichtgevoelige emulsie ontstaat. Ik ben niet op zoek naar naturalistisch, commercieel filmmateriaal. Het is mijn bedoeling om unieke componenten te creëren die een speciale en filmische ervaring genereren.’

Esther Urlus, Deletion, 12’, 16mm, 2017, filmstill. © Esther Urlus

————————————————

aanvang 17.00 uur

Malcolm Le Grice

Horror Film 1

1971/2023, 14’, 3 x 16 mm (re-enactment)

De originele Expanded Cinema-klassieker uit de jaren zeventig werd recentelijk door bedenker en uitvoerder Malcolm LeGrice uit handen gegeven. Bij uitzondering werd de film zonder zijn aanwezigheid uitgevoerd tijdens het Back to the Future festival in WORM, Rotterdam. Deze re-enactment van de film, schaduwperformance Horror Film 1, werd geïnitieerd door Cinzia Nistico en wordt uitgevoerd door Betija Zvejniece.

Wie is Malcolm LeGrice? De BFI (British Film Institute) vat het bondig samen: hij is ‘waarschijnlijk de meest invloedrijke modernistische filmmaker in de Britse cinema’.

————————————————

aanvang 19.00 uur

Homage to the Cone –

Line Describing a Cone 50th Anniversary

————————————————————————-

Liliane Lijn

What is the Sound of One Hand Clapping

1974, 14’, 16 mm

Liliane Lijn is een Engelse kunstenaar die vooral bekend is om haar kinetische sculpturen en lichtwerken in neon en glasvezel. Haar vroege werk What is the Sound of One Hand Clapping brengt deze werken samen. Het ‘onderwerp’ is een kinetische, draaiende sculptuur met tekst. Het lijkt te refereren naar Marcel Duchamps iconische Anemic Cinema, waarin zijn Rotor Reliefs eveneens ronddraaien en teksten zijn te lezen. Beide werken zijn een referentie naar de essentie van film en een verwijzing naar de tijd van de stille film, toen pancartes (beelden met louter tekst) de film onderbraken en van context voorzagen.

De titel van de film verwijst naar een bekende koan of zen-achtige filosofische uitdrukking die vaak wordt gebruikt bij boeddhistische meditatie en contemplatie: een raadselachtige vraag die bedoeld is om de leerling-boeddhist uit te dagen na te denken over het ondenkbare en de aard van het bewustzijn.

Liliane Lijn: ‘The film concentrates on a series of conical sculptures which were objects for meditation or how to empty the mind. I related this problem to the spatial problem of how to dematerialise a volume into vibration.’

————————————————————————-

Anthony McCall

Line Describing a Cone

1973, 30’, 16 mm

Line Describing a Cone is een iconische expanded film van de Engelse kunstenaar Anthony McCall, die voor het eerst werd vertoond in 1973. De titel van de film beschrijft meteen ook de essentie van het werk. De film begint met een geprojecteerde stip die langzaam een dunne witte lijn wordt die op den duur een cirkel vormt. De ruimte waarin de film wordt geprojecteerd, is gevuld met rook, waardoor de stip-lijn-cirkel niet alleen op het filmscherm is te zien, maar in de ruimte een kegelvormige figuur vormt die groter wordt naarmate de film vordert. Dit vergt een nieuwe manier van nadenken over de aard van cinema en over de manier waarop we tijd en beweging ervaren in de filmische kunst.

Het betrekken van de omgeving en de beleving van het publiek bij de film, is kenmerkend voor de hybride positie die de kunst in de jaren zeventig innam en voor het streven van de deelnemers van de Filmmakers-Coops die op zoek gingen naar de grenzen van het filmische medium. Hoewel de film initieel een ‘stille film’ is, vroegen we geluidskunstenaar Robert Kroos in dialoog met de projectie een geluidswerk te maken. Kroos is geen onbekende in Club Solo: vorig jaar toonde hij tijdens Art Cinema het ‘gesamtkunstwerk’ Ebb and Flow, een multi-16mm film-performance in samenwerking met Lichun Tseng.

Anthony McCall, Solid Light, installatietekening voor Line Describing a Cone, inkt op papier, 1973 © Anthony McCall

————————————————————————-

Gordon Matta-Clark

Conical Intersect

1975, 19’, 16 mm

Voor de Biënnale van Parijs in 1975 maakte Gordon Matta-Clark grote, kegelvormige gaten in twee oude gebouwen die naast het Centre Georges Pompidou-in-aanbouw stonden. Met dit site specific werk opende hij de gebouwen voor licht en lucht, wat meteen ook de start vormde voor een dialoog over het karakter van stedelijke ontwikkeling en de publieke rol van kunst. De kegelvormige snede was daarnaast een verwijzing naar Anthony McCalls film Line Describing a Cone. De gebouwen werden korte tijd later gesloopt. Alleen de filmstrip bleef over.

Gordon Matta-Clark, Conical Intersect, 1975 © Gordon Matta-Clark

————————————————————————-

Takahiko Iimura

A Loop Seen as a Line

1972, installatie, loop, 2 x 16mm

Een aantal kunstenaars in dit Art Cinema programma zijn aan de slag gegaan met de kegelvorm. De Japanse Expanded Cinema-pionier Takahiko Iimura (1937-2022) heeft in veel van zijn werken de lijn verkend. A Loop Seen as a Line is een installatie met twee 16mm-projectoren die afzonderlijke filmloops draaien: een zwarte en een transparante film. Door het materiaal van beide loops loopt een verticale kras die in de eerste film verschijnt als een witte lijn in het donker en in de andere als een zwarte lijn op het witte projectievlak. De twee projectoren staan naast elkaar in de ruimte, beide gericht op de tegenoverliggende muur. De films lopen via spoelen aan het plafond, waardoor er een grote lus in de ruimte wordt gecreëerd die in tegenstelling tot Line Describing a Cone niet als een kegel, maar als een lijn wordt waargenomen.

Takahiko Iimura, A Loop Seen As A Line, 1972, dubbele 16mm projectie, variabele afmetingen, filmstill © Takahiko Iimura

————————————————

Het café is open tot 21.00 uur

Tussen de programma’s serveren we broodjes en soep.

————————————————

Trailer

a 16mm film textures

structures

colours celebration

28 oktober 2023

aanvangstijden 15.00, 16.00, 17.00 en 19.00 uur

————————————————

Na een unieke reeks 16mm filmvertoningen in Club Solo, die in 2014 begon met de serie Essential Cinema (i.s.m. OffOff Gent), vieren we op 28 oktober het laatste Art Cinema programma.

 

De afgelopen jaren presenteerden we het werk van actuele filmmakers en de rijke ontwikkeling van het experimentele 16mm filmmedium. In dit laatste programma laten we films zien die op verschillende manieren het 16mm-medium benaderen: iconische films, films die we altijd al wilden laten zien en films die een link hebben met onze programmering van de afgelopen jaren. Als klapper draaien we Line Describing a Cone van Anthony McCall, een van de eerste films die we in Club Solo lieten zien. Tijdens die filmvertoning sprong de vonk over.

We hopen je te ontvangen op deze laatste, extra lange middag- en avondvoorstelling. Samenstelling en presentatie: Godart Bakkers, Erwin van ’t Hart en Ruben Demasure.

————————————————

aanvang 15.00 uur

J.J. Murphy

Print Generation

1974, 50’, 16 mm

Print Generation is een iconische, structuralistische film van J.J. Murphy, gemaakt in 1974. De film is meteen ook een beschouwing over film, gevoerd via de meest elementaire zaken van 16mm film: licht, chemicaliën en de eigenschappen van de fotografische emulsie.

Het vertrekpunt is een zich herhalende montage van zestig opnamen van elk één seconde. Een filmische minuut vol autobiografische beelden die vervolgens worden onderworpen aan een nauwkeurig kopieerproces. Elke nieuwe print toont het oude beeld, dat tegelijkertijd vervaagt. Een proces dat vergelijkbaar is met het herhaaldelijk kopiëren van een A4tje op een fotokopieerapparaat. Het herkenbare beeld verdwijnt steeds meer en maakt plaats voor een nieuw, abstract beeld, dat een nieuwe wereld laat zien. Een wereld die uitsluitend in film bestaat.

Terwijl het publiek tijdens het eerste deel van de film naturalistische beelden achter het celluloid oppervlak herkent, verschuift in het tweede deel de perceptie naar het oppervlak zelf: de emulsie in verval. De veranderingen in de beelden gaan samen met veranderingen in het geluid. Naast een analyse van het beeld en een visuele verkenning van de kwaliteiten van de filmkorrel in de film, vindt er dus een gedetailleerde studie van de akoestische eigenschappen van magnetische tape plaats.

————————————————

aanvang 16.00 uur

Esther Urlus

DIY Film Colours & Processes

Esther Urlus is de meest eigenzinnige en actieve DIY 16mm filmmaker die ons land kent. Ze werkt met de filmformaten Super8, 16mm en 35mm. Haar films, performances en installaties komen altijd voort uit DIY (doe-het-zelf) methoden. Doordat ze het materiaal opnieuw kneedt en (her)uitvindt, creëert ze met vallen en opstaan nieuw werk.

Esther Urlus: ‘In mijn filmwerk leg ik een link tussen specifieke historische gebeurtenissen en verhalen, en het (her)gebruik van analoge filmtechnieken en uitvindingen uit de begintijd van de fotografie en cinematografie. Ik forceer een soms vervreemdende parallel tussen de gebeurtenissen of het verhaal en de filmtechniek, om de impact van het beeld te vergroten. Daarnaast maak ik mijn eigen filmmateriaal – letterlijk, door zilvernitraat en bromidezout te mengen met gelatine en water tot er een lichtgevoelige emulsie ontstaat. Ik ben niet op zoek naar naturalistisch, commercieel filmmateriaal. Het is mijn bedoeling om unieke componenten te creëren die een speciale en filmische ervaring genereren.’

Esther Urlus, Deletion, 12’, 16mm, 2017, filmstill. © Esther Urlus

————————————————

aanvang 17.00 uur

Malcolm Le Grice

Horror Film 1

1971/2023, 14’, 3 x 16 mm (re-enactment)

De originele Expanded Cinema-klassieker uit de jaren zeventig werd recentelijk door bedenker en uitvoerder Malcolm LeGrice uit handen gegeven. Bij uitzondering werd de film zonder zijn aanwezigheid uitgevoerd tijdens het Back to the Future festival in WORM, Rotterdam. Deze re-enactment van de film, schaduwperformance Horror Film 1, werd geïnitieerd door Cinzia Nistico en wordt uitgevoerd door Betija Zvejniece.

Wie is Malcolm LeGrice? De BFI (British Film Institute) vat het bondig samen: hij is ‘waarschijnlijk de meest invloedrijke modernistische filmmaker in de Britse cinema’.

————————————————

aanvang 19.00 uur

Homage to the Cone –

Line Describing a Cone 50th Anniversary

————————————————————————-

Liliane Lijn

What is the Sound of One Hand Clapping

1974, 14’, 16 mm

Liliane Lijn is een Engelse kunstenaar die vooral bekend is om haar kinetische sculpturen en lichtwerken in neon en glasvezel. Haar vroege werk What is the Sound of One Hand Clapping brengt deze werken samen. Het ‘onderwerp’ is een kinetische, draaiende sculptuur met tekst. Het lijkt te refereren naar Marcel Duchamps iconische Anemic Cinema, waarin zijn Rotor Reliefs eveneens ronddraaien en teksten zijn te lezen. Beide werken zijn een referentie naar de essentie van film en een verwijzing naar de tijd van de stille film, toen pancartes (beelden met louter tekst) de film onderbraken en van context voorzagen.

De titel van de film verwijst naar een bekende koan of zen-achtige filosofische uitdrukking die vaak wordt gebruikt bij boeddhistische meditatie en contemplatie: een raadselachtige vraag die bedoeld is om de leerling-boeddhist uit te dagen na te denken over het ondenkbare en de aard van het bewustzijn.

Liliane Lijn: ‘The film concentrates on a series of conical sculptures which were objects for meditation or how to empty the mind. I related this problem to the spatial problem of how to dematerialise a volume into vibration.’

————————————————————————-

Anthony McCall

Line Describing a Cone

1973, 30’, 16 mm

Line Describing a Cone is een iconische expanded film van de Engelse kunstenaar Anthony McCall, die voor het eerst werd vertoond in 1973. De titel van de film beschrijft meteen ook de essentie van het werk. De film begint met een geprojecteerde stip die langzaam een dunne witte lijn wordt die op den duur een cirkel vormt. De ruimte waarin de film wordt geprojecteerd, is gevuld met rook, waardoor de stip-lijn-cirkel niet alleen op het filmscherm is te zien, maar in de ruimte een kegelvormige figuur vormt die groter wordt naarmate de film vordert. Dit vergt een nieuwe manier van nadenken over de aard van cinema en over de manier waarop we tijd en beweging ervaren in de filmische kunst.

Het betrekken van de omgeving en de beleving van het publiek bij de film, is kenmerkend voor de hybride positie die de kunst in de jaren zeventig innam en voor het streven van de deelnemers van de Filmmakers-Coops die op zoek gingen naar de grenzen van het filmische medium. Hoewel de film initieel een ‘stille film’ is, vroegen we geluidskunstenaar Robert Kroos in dialoog met de projectie een geluidswerk te maken. Kroos is geen onbekende in Club Solo: vorig jaar toonde hij tijdens Art Cinema het ‘gesamtkunstwerk’ Ebb and Flow, een multi-16mm film-performance in samenwerking met Lichun Tseng.

Anthony McCall, Solid Light, installatietekening voor Line Describing a Cone, inkt op papier, 1973 © Anthony McCall

————————————————————————-

Gordon Matta-Clark

Conical Intersect

1975, 19’, 16 mm

Voor de Biënnale van Parijs in 1975 maakte Gordon Matta-Clark grote, kegelvormige gaten in twee oude gebouwen die naast het Centre Georges Pompidou-in-aanbouw stonden. Met dit site specific werk opende hij de gebouwen voor licht en lucht, wat meteen ook de start vormde voor een dialoog over het karakter van stedelijke ontwikkeling en de publieke rol van kunst. De kegelvormige snede was daarnaast een verwijzing naar Anthony McCalls film Line Describing a Cone. De gebouwen werden korte tijd later gesloopt. Alleen de filmstrip bleef over.

Gordon Matta-Clark, Conical Intersect, 1975 © Gordon Matta-Clark

————————————————————————-

Takahiko Iimura

A Loop Seen as a Line

1972, installatie, loop, 2 x 16mm

Een aantal kunstenaars in dit Art Cinema programma zijn aan de slag gegaan met de kegelvorm. De Japanse Expanded Cinema-pionier Takahiko Iimura (1937-2022) heeft in veel van zijn werken de lijn verkend. A Loop Seen as a Line is een installatie met twee 16mm-projectoren die afzonderlijke filmloops draaien: een zwarte en een transparante film. Door het materiaal van beide loops loopt een verticale kras die in de eerste film verschijnt als een witte lijn in het donker en in de andere als een zwarte lijn op het witte projectievlak. De twee projectoren staan naast elkaar in de ruimte, beide gericht op de tegenoverliggende muur. De films lopen via spoelen aan het plafond, waardoor er een grote lus in de ruimte wordt gecreëerd die in tegenstelling tot Line Describing a Cone niet als een kegel, maar als een lijn wordt waargenomen.

Takahiko Iimura, A Loop Seen As A Line, 1972, dubbele 16mm projectie, variabele afmetingen, filmstill © Takahiko Iimura

————————————————

Het café is open tot 21.00 uur

Tussen de programma’s serveren we broodjes en soep.

————————————————

Embed HTML is niet beschikbaar.